Prześledźmy jeszcze jeden ciekawy aspekt, jakości pszenicy otrzymanej w czasie nowoczesnych żniw oraz sposobem jej segregacji i tworzenia mieszanek przemiałowych. Kombajny wjeżdżają na pola i już po kilku chwilach wymłócone zboże sypie się złotą strugą do przyczep ciągników, które podążać będą jak najszybciej do miejsc skupu lub magazynowania (szybko, bo rentownie - przechowywanie jednej tony zboża w ciągu jednego miesiąca kosztuje przecież 15 PLN). Tu przeprowadza się badania laboratoryjne celem stwierdzenia, czy parametry technologiczne są odpowiednie (najczęściej określa się zawartość glutenu (w %), jego rozpływalności (w mm) i liczbę opadania (w s) lub zawartość białka (w %) i sedymentację). I tu „segreguje" się ziarno stosując „klucz" - to, co do siebie podobne trafia do jednej komory elewatora lub na odpowiednią hałdę magazynu płaskiego. Segregacja posłuży młynarzom w „obiektywnym" doborze pszenicy w celu utworzenia odpowiedniej mieszanki przemiałowej. Uzyskają zaplanowaną, „dobrą?" jakość wypiekową mąki. To nie krytyka młynarzy - oni przecież postępują zgodnie ze sztuką młynarską, starając się wykonać swój fach jak najlepiej. Ale czy powyższe parametry są wystarczającymi, aby osiągnąć odpowiedni poziom świadomości? Czy nie należałoby zrewidować postępowania w celu zbliżenia się ku pojęciom piekarskim, łącząc parametry technologiczne pszenicy z jej parametrami wypiekowymi? Młynarz będzie natychmiast ripostował. Stwierdzi - „podstawą dobrej jakości mąki jest gluten i liczba opadania" ( ocenione zgodnie z PN) . A piekarz skontruje - „ale z tej „dobrej" mąki nic mi nie wychodzi". Dlaczego?. Ponieważ istnieją inne parametry i sposoby ich interpretacji, które w sposób dobitnie obiektywny potrafią określić, jakość pszenicy zadawalając jednych i drugich. Podejmę, więc próbę pogodzenia ich celów, zacierając rozłam pomiędzy Młynarstwem i Piekarstwem, tworząc jeden front w dążeniu do współodpowiedzialności, za jakość pieczywa, którego odbiorcą jesteśmy My - Konsumenci.